โดนข่มขืนตอนอายุ13 ทำให้มีลูกไม่ได้ เมื่อสามีและแม่ต่างรู้ความจริง กลับทำแบบนี้!!! แม่ของสามีเธอดีกับฉันมีมาก ไม่ว่าเธอจะพูดจาหรือสายตาที่เธอมามอง ล้วนแล้วแต่แสดงถึงความรักและความเอ็นดูที่เธอมีให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนสำคัญ และเป็นลูกสาวของเธออีกคนหนึ่ง ทำให้ฉันรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่น ในแบบที่ฉันไม่เคยได้รับมันมาก่อน
(ภาพจาก ctitv)
จนฉันอายุได้ 20 ปี มีผู้ชายคนหนึ่งได้เข้ามาเติมเต็มชีวิตฉัน เขาทำให้ชีวิตที่มืดมนของฉันกลับมาสดใสขึ้น เขาแก่กว่าฉัน 4 ปี ที่สำคัญเขาและแม่ ไม่สนใจอดีตของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว แถมแม่ของเขาก็ดีกับฉันเอามากๆ มันทำให้ฉันได้รับความรักความอบอุ่นของผู้เป็นแม่อย่างที่ฉันไม่เคยได้มันมาก่อน
หลังจากแต่งงาน แม่ของเขาก็ยังปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ช่วยฉันซักผ้า ทำกับข้าว แถมเธอยังพูดตลอดว่า หากว่าพวกเรามีลูกเธอจะทำหน้าที่รับผิดชอบดูแลจัดการทุกอย่างเอง ไม่ให้ฉันต้องเหนื่อยใจเลยสักนิด
พวกเราทั้งคู่ก็อยากมีลูก แต่ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกกับฉัน พวกเราทั้งคู่ต่างก็พยายาม แต่ผ่านมาสองปีแล้วฉันก็ไม่มีท่าทีว่าจะท้อง จนแม่ต้องพาฉันไปตรวจ
หมอบอกว่า เพราะฉันถูกข่มขืนในครั้ง ไม่ได้รับการดูแลและรักษาที่ถูกต้อง ทำให้มดลูกผิดปกติ ไม่สามารถมีลูกได้ ฉันแทบหมดแรงเมื่อได้ยินแบบนั้น พระเจ้ายังลงโทษฉันไม่พออีกเหรอ
พวกเขาดูผิดหวังที่ฉันไม่สามารถมีลูกให้ได้ พวกเขาก็ทำตัวแปลกๆไป เหมือนมีความลับอะไร ที่อยากให้ฉันรู้ แต่ต่อมาฉันก็ได้รู้ความจริง ในสิ่งที่พวกเขากำลังปิดบังฉันอยู่
วันนั้น ฉันเลิกงานเร็วเป็นพิเศษ กลับบ้านไปพบแม่ที่กำลังรองเท้าอยู่หน้าประตู เหมือนว่ากำลังจะออกไปข้างนอก เธอเหลียวมาเห็นฉันและยิ้มแหยๆให้ แถมยังลากฉัน ให้ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนเธอ
แต่ระหว่างนั้นฉันเหลือบไปเห็นรองเท้าส้นสูงวางอยู่หน้าประตู ก่อนหน้านี้ฉันสังหรณ์ใจไม่ดี ว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้น และยิ่งวันนี้ได้เห็นปฏิกิริยาของแม่และรองเท้าส้นสูงที่วางอยู่หน้าประตู มันต้องมีอะไรแน่ๆ
ความรักมักจะทำให้คนเราไม่มีเหตุผล ฉันผลักแม่ออกและเดินเข้าไปในบ้าน พบสามีกับผู้หญิงแปลกหน้า กำลัง...กันบนเตียง หลังจากเกิดเรื่อง เขารับสารภาพว่านอกใจมีผู้หญิงคนอื่น แม่ก็ได้แต่ขอโทษฉัน เธอบอกว่าที่พยายามปิดบังฉันเพราะ แค่อยากให้ลูกชายมีลูก ไว้สืบทอดตระกูล
( ภาพประกอบจาก 900 )
ได้ยินแบบนี้ หัวใจฉันแทบสลาย ฉันไม่อยากจะเข้าใจอะไรทั้งสิ้น คนที่ฉันรักและไว้ใจ ฉันที่ให้รอยยิ้มให้ชีวิตใหม่ กลับกลายมาเป็นคนที่ทรยศฉันซะเอง ให้เกลียดก็เกลียดไม่ลง แต่จะให้ทำใจก็ทำไม่ได้ และฉันก็ไม่อยากหย่า ไม่อยากเสียครอบครัวไปอีก ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของใครเหรอ ฉันผิด? เขาผิด? หรือใคร? หรือเพราะโชคชะตากำหนดมาให้ฉันต้องมีชีวิตแบบนี้ ...